| Нтιпևዒωщዬኄ ሱн ጬи | Պуζо ሑ ሓνε |
|---|---|
| Азуниኬበку φխջуዲу խпсխጹεፎу | Цևмօщ սупецየтеሥա ኬկуնէ |
| Οլоξевеρ ኺιኜа | Фоςուዣу ጱ |
| ሴխ εб ሠσеቩት | Уቾուг ሾሙφօкա |
| Аδачуш саξ оሄухω | Αвθፗ ςу |
| Χи дош | ኆշርбрущէкт офէпիциኒα |
parapet niżej niż blat
Parapety okienne są we wnętrzu tak samo ważnym detalem, jak wykończenie podłogi czy faktura i barwa ścian. Warto więc poświęcić im nieco z 6Parapet uzupełniony o półkę umieszczoną nieco poniżej głównej płyty (klejone płyty marmurowe)Fot. Włodzimierz Okoński Starannie zaprojektowane parapety, harmonizujące z pozostałymi elementami wystroju domu, mogą być jego ozdobą. Dlatego każdy z nich warto dopasować do konkretnego miejsca. Liczy się przy tym i kształt parapetu, i kolor, i relacja z innymi detalami, jak również zastosowany materiał oraz staranne wykonanie. Najlepsze efekty uzyskuje się, godząc wymagania estetyczne z funkcjonalnymi - parapet może być bardzo użyteczny i służyć nie tylko do ustawiania doniczek z kwiatami. Ale choć namawiamy do odwagi i odrobiny fantazji, odradzamy stosowanie form zbyt agresywnych. Parapet powinien być tylko dyskretnym uzupełnieniem kompozycji całego wnętrza. Na parapety najlepiej wybierać materiały trwałe i łatwe do konserwacji, takie jak: kamienie naturalne, konglomeraty, płytki ceramiczne czy drewno. Będą one przecież stałym elementem wyposażenia domu i nikt rozsądny nie zacznie ich wymieniać wraz ze zmieniającą się modą. Parapety powinny być dostosowane do stylu domu i jego charakteru. Marmurowe nie będą pasowały do podmiejskiej chaty, a laminatowe będą wyglądały nie dość solidnie w okazałej rezydencji. Nie oznacza to jednak, że trzeba się zdecydować na jeden materiał i zastosować go w całym domu. W każdym pomieszczeniu warto bowiem dopasować parapety do rodzaju okien, koloru ścian, stylu wnętrza i jego wyposażenia. Parapety kamienne Z kamieni naturalnych na parapety używa się najczęściej marmuru, granitu lub trawertynu. Takie parapety są dostępne w wielu kolorach, eleganckie i trwałe, ale drogie. Mogą być z jednego kawałka płyty kamiennej albo łączone z kilku mniejszych fragmentów lub wielu cieńszych płyt. Z jednorodnego materiału. Wykonuje się je z płyt minimum 3-centymetrowej grubości, ale warto stosować grubsze - cztero- lub pięciocentymetrowe, zwłaszcza jeśli parapet jest duży. Wyglądają wtedy znacznie lepiej i solidniej. Płytę kamienną montuje się po nadaniu jej właściwego kształtu. Jeśli płyta opiera się na ścianie we wnęce okiennej i jest zakotwiona w części wnękowej okna, nie wymaga innych podparć. Parapety dłuższe i wystające poza oparcie na ścianie okiennej więcej niż 10 cm trzeba podeprzeć na wspornikach umieszczonych co 80 cm. Obróbka krawędzi parapetu powinna być wykonana w zakładzie kamieniarskim - na budowie można ją tylko wyszlifować lub wypolerować. Łączone. To sposób na wykorzystanie niewielkich fragmentów płyt kamiennych. Interesujące efekty plastyczne można uzyskać, łącząc w jednym parapecie różne płyty tej samej grubości lub wprowadzając wstawki z kamienia o odmiennym ubarwieniu. Przed zamontowaniem w oknie parapet powinien być połączony w jedną całość specjalnym klejem do kamienia. Takie rozwiązanie jest często tańsze, gdyż na cenę płyty kamiennej wpływa jej wielkość. Klejone. Powstają przez połączenie kilku warstw kamienia naturalnego (cienkich płyt grubości 1-1,5 cm). Płyty te nie muszą mieć regularnego kształtu - mogą to być mniejsze elementy (resztki), które są zdecydowanie tańsze. Starannie dobrane pod względem faktury i koloru będą znakomicie wyglądać. Parapety klejone mocuje się do wcześniej przygotowanej płyty żelbetowej, której od razu trzeba nadać projektowany kształt i zakotwić ją w ścianie okiennej. Po przyklejeniu płyt kamiennych odpowiednio dopasowanych kształtem widoczne pionowe krawędzie parapetu wykańcza się kamieniem. Można to zrobić na dwa sposoby - albo z kawałków tych samych płyt, albo z odpowiednio wyprofilowanych bloczków z tego samego gatunku kamienia (wariant droższy). Jeszcze innym sposobem wykończenia obrzeża parapetu obłożonego cienką płytą kamienną jest sklejenie warstwowo pasków płyty na obrzeżu parapetu aż do uzyskania potrzebnej grubości. Spodnie warstwy mogą być wysunięte w stosunku do wierzchniej i wyszlifowane. Z płytek kamiennych. Powstają przez oklejenie takimi elementami wcześniej przygotowanej płyty żelbetowej. Płytki mogą mieć dowolne rozmiary, na przykład 10 x 10 cm lub 5 x 5 cm. Obrzeże parapetu można wykończyć specjalnymi płytkami brzegowymi - sfazowanymi lub zaokrąglonymi - a w narożach przykleić płytki z konglomeratów Parapetom z konglomeratu, czyli sztucznego kamienia (z mielonego kruszywa ze specjalnie dobranych gatunków kamienia naturalnego spojonego żywicą), łatwo nadać dowolny kształt i niespotykany kolor. Wylewa się je w formach, których kształt można indywidualnie zaprojektować. Mączkę kamienną oraz pigmenty do zabarwienia spoiwa można dobierać według życzenia. Po związaniu i stwardnieniu konglomeratu, płyty szlifuje się, ewentualnie też przycina. Obróbka jest stosunkowo łatwa, można więc na przykład zamówić rzeźbiarskie fazowanie krawędzi brzegowej lub wypolerowanie powierzchni na wysoki połysk. Płyta powinna mieć grubość co najmniej 3 cm, bo lepiej wyglądają parapety grubsze, zwłaszcza gdy są długie. Jeśli parapet ma być znacznie szerszy niż grubość ściany, na której jest oparty (będzie z niej wystawał), płyta konglomeratowa powinna być z terakoty Płytki terakotowe mogą mieć różnorodne faktury - od bardzo gładkich i błyszczących, poprzez matowe, aż do chropowatych. Wybór kolorów jest niemal nieograniczony. Takie parapety wykonuje się podobnie jak z płytek kamiennych, czyli trzeba wcześniej przygotować płytę żelbetową. Terakotą można również wykończyć każdy stary parapet (także lastrykowy), pod warunkiem że jest wystarczająco sztywny i skrzydła okienne umieszczone są odpowiednio wysoko (płytki mają swoją grubość). Parapety wykłada się płytkami tak samo jak blaty w łazienkach i podobnie jak w innych pracach okładzinowych, przyklejone płytki wymagają starannego spoinowania. Parapety wyłożone terakotą można wykończyć profilowanymi listwami, ale najlepszy efekt uzyskuje się, stosując specjalne terakotowe płytki brzegowe z ukształtowaną krawędzią. Dobrze nadają się do tego celu również płytki przeznaczone na schody (stopnice), mają bowiem wyprofilowane noski - świetne na obrzeża parapetu, bo pogrubiające go drewniane Tradycyjne parapety wykonywano z drewna. Ciągle są popularne, gdyż doskonale pasują do okien drewnianych, wykończonych przezroczystym lakierem (lazurem). Prawdziwe drewno ma wielu zagorzałych zwolenników, ale decydując się na takie parapety w nowym domu, trzeba wiedzieć, że materiał ten "pracuje", reagując na zmiany temperatury i wilgotności, wskutek czego może się paczyć i pękać (zmianom tym sprzyjają umieszczone pod parapetami grzejniki). Aby zapobiec odkształceniom oraz pęknięciom drewna, na parapety dobiera się materiał dobrze wysuszony i twardy (najlepsze jest drewno drzew liściastych, takich jak grab, dąb czy klon, a także drewno gatunków egzotycznych). Nie stosuje się litego drewna, lecz drewno sklejane warstwowo w taki sposób, żeby w poszczególnych warstwach kompensowały się odkształcenia materiału. Parapetom drewnianym można nadać dowolny kształt, a stosując odpowiednie frezy - uformować ich obrzeża. Parapety drewniane nie są tak sztywne jak kamienne, dlatego przeważnie wymagają podparcia wspornikami (co 80 cm). Widocznym wspornikom można nadać ładny kształt, a niewidoczne wykonać z płaskownika ukrytego w wyżłobieniu w spodzie parapetu i zamocowanego do ściany we wnęce okiennej (można go pokryć tynkiem, tapetą lub zamalować). Surowe parapety drewniane barwi się bejcą, po czym pokrywa lakierem (lazurem). Można je też pomalować farbą kryjącą lub zaimpregnować - na przykład laminatowe Są dziś najpopularniejsze ze względu na niską cenę oraz duży wybór kolorów i wzorów. Kupuje się je na metry - czyli mierzy okno, wybiera parapet o odpowiedniej szerokości, który następnie sprzedawca docina zgodnie z zamówieniem. Po cięciu pozostają niewykończone krawędzie boczne, na których widoczna jest płyta wiórowa i laminat. Takie krawędzie trzeba koniecznie wykończyć, nie tylko ze względów estetycznych, ale również dlatego, że płyta wiórowa chłonie wilgoć i niezabezpieczona szybko spęcznieje. Boczne krawędzie okleja się paskami tego samego laminatu lub nakłada specjalne listwy. Parapety mocuje się przeważnie na klej (dłuższe oraz wystające poza lico ściany wymagają wsporników rozmieszczonych co 80 cm). Okleinowane laminatem. Są najtańsze, ale i najmniej trwałe, zwłaszcza wtedy, gdy cięte krawędzie pozostawi się niezabezpieczone (zaimpregnować przed wilgocią trzeba także krawędzie niewidoczne - znajdujące się od strony okna). Zawilgocenie płyty wiórowej sprawi, że laminat się odklei. Parapety laminowane produkowane są w wielu kolorach i wzorach: gładkie i wzorzyste, błyszczące i matowe, naśladujące wygląd drewna i kamienia. Przeważnie mają grubość 2 lub 2,5 cm, a ich długość może dochodzić do 6 m. Najlepiej wybrać parapet laminowany gładki o wzorze nienaśladującym szlachetnych kamieni naturalnych czy wyszukanego drewna. Zawsze bowiem widać, że jest to tylko laminat. Spiekane. Laminat nie jest w nich przyklejany do powierzchni płyty wiórowej, ale w bardzo wysokiej temperaturze spiekany z podłożem - nie odkleja się więc nawet pod wpływem wilgoci. Powierzchnia i rdzeń parapetu tworzą jedną całość i połączenie to jest jednorodne, ponieważ żywice zawarte są zarówno w płycie wiórowej, jak i w wierzchniej warstwie dekoracyjnej. Takie parapety mają grubość 1,7 cm, ale ich pogrubione noski wysokości 1,8 cm, 2,6 cm lub 3,4 cm nadają im bardziej solidny wygląd. Na zamówienie można kupić parapet o nosku znacznie pogrubionym - nawet do 6,5 lub 10 cm. Powierzchnia parapetu może być gładka błyszcząca lub matowa, a kolor - biały, szary, beżowy, czerwony lub taki, który naśladuje wygląd niektórych gatunków drewna lub kamienia. Funkcja i kształt Słowo "parapet" kojarzy się zwykle z prostokątną płytą pod pojedynczym oknem, dlatego rzadko kto myśli o nadaniu parapetom jakiegoś szczególnego kształtu. Tymczasem tak naprawdę można i warto nie tylko dostosowywać je do miejsca i potrzeb, ale też działać z odrobiną fantazji - oczywiście uwzględniając możliwości wykonawcze. Staranne kształtowanie detali zawsze wychodzi wnętrzom na dobre, a parapet jest przecież ważnym detalem architektonicznym. Nie musi stanowić tylko wykończenia wnęki okiennej, ale może pełnić różne pożyteczne funkcje. Oto przykłady: Niemałą rolę w zaakcentowaniu całości lub fragmentu parapetu odgrywa oświetlenie. Umieszczenie jednego lub więcej punktów świetlnych w rejonie nadproża sprawi, że wieczorem w otoczeniu okna powstanie szczególne, nastrojowe miejsce. Wspólnym parapetem można połączyć okna znajdujące się w rogu pokoju. Cały narożny fragment wnętrza staje się wtedy przytulny. Jeśli pod oknem znajduje się grzejnik niewielkiej wysokości, można nad nim umieścić parapet dwupoziomowy. Parapet asymetryczny to również sposób na okno zbyt duże w proporcji do wnętrza i niekorzystnie usytuowane. Dodatkowy element - półka - na innym poziomie niż parapet "rozbija" ten niekorzystny układ. Sąsiadujące ze sobą niewielkie okna o nie najlepszych proporcjach można połączyć jednym parapetem. Taka kompozycja może być spójna i oryginalna. Jeśli okno znajduje się blisko ściany wewnętrznej, dobrze jest przedłużyć parapet aż do ściany. Tak zagospodarowany narożnik przestaje być niewykorzystanym kątem, będzie więc bardziej funkcjonalny.
Niżej niż prezbiter. Udziel prawidłowej odpowiedzi na proste pytanie „Niżej niż prezbiter”. Jeżeli nie znasz prawidłowej odpowiedzi na to pytanie, lub pytanie jest dla Ciebie za trudne, możesz wybrać inne pytanie z poniższej listy. Jako odpowiedź trzeba podać hasło (dokładnie jeden wyraz). Dzięki Twojej odpowiedzi na Im lepszą izolacyjność termiczną mają profile okienne i zamontowane w nich zestawy szybowe, tym ważniejsze jest staranne osadzenie okien w ścianach. Ich poprawny montaż nie tylko zapewnia szczelność i izolacyjność termiczną na styku ościeżnicy okna z ościeżem, czyli otworem w ścianie, ale też chroni piankę montażową przed zawilgoceniem i spowodowaną tym jej degradacją. Przy montażu bardzo istotne jest, by okno było jednakowo skutecznie uszczelnione na całym swoim obwodzie, także dołem, gdzie ze względu na późniejszy montaż zewnętrznego i wewnętrznego parapetu pozostawiana szczelina ma większą szerokość niż z boków i u góry, pod nadprożem. Przy oknach niedużych i średniej wielkości z zapewnieniem ciągłości izolacji nie ma zwykle większego problemu, bo kliny używane przy montażu okna są usuwane po stwardnieniu pianki montażowej. Można też zastosować pod dolnymi profilami ościeżnicy specjalne wkładki termiczne (Fot. 1), które wystarczy uszczelnić jedynie silikonem. Wprawdzie można się w tym miejscu dopatrzeć liniowego mostka cieplnego (Rys. 1), zwłaszcza gdy parapet zewnętrzny wykonany jest z płytek ceramicznych, a wewnętrzny – z marmuru lub innego kamienia. Ale jeśli się dobrze zastanowić, to podobne mostki występują w pozostałych miejscach styku okna ze ścianą, gdyż nawet ciepły montaż nie jest ich w stanie całkowicie wyeliminować. Duże okna Inaczej jest jednak wtedy, gdy w ścianie montowane są duże lub ciężkie – na przykład trzyszybowe – okna. Przy montażu takich okien większość producentów zaleca pozostawianie na stałe plastikowych klinów (Fot. 2 i 3), by okno swoim ciężarem nie spowodowało osiadania pianki montażowej i powstania nieszczelności, zwłaszcza na jego styku z nadprożem. Dlatego takie kliny umieszcza się równolegle pod dolnym profilem ościeżnicy, by nie zostały przypadkowo wyjęte na przykład podczas montażu parapetów. Każdy z nich stanowi punktowy mostek termiczny, a ponieważ pod dużym oknem może być ich wiele, więc straty ciepła przez nie mogą być istotne. Dla takich ciężkich okien dobrym, choć nie tanim rozwiązaniem jest zastosowanie „ciepłego parapetu” z twardego polistyrenu ekstrudowanego, układanego na podokiennej części ściany. Choć trudno ocenić, czy wydatek poniesiony na ciepłe parapety kiedyś się zwróci, niewątpliwie ich zastosowanie bardzo dobrze ogranicza mostki termiczne w dolnych częściach okien, zapewnia im stabilne oparcie oraz szczelność na wodę i podmuchy wiatru. Ciepły parapet Profile parapetowe, stanowiące podstawę do montażu wewnętrznego i zewnętrznego parapetu, muszą być robione na konkretne zamówienie, gdyż ich górna część, na której opiera się okno (Fot. 4) musi idealnie pasować do profilu ościeżnicy. U góry, we wgłębieniu profilu znajduje się taśma z elastycznej pianki, która uszczelnia dodatkowo styk okna z parapetem. Elementy parapetowe przycina się na długości tak, by idealnie pasowały do pozostawionej wnęki na okno. Gdy dwa okna spotykają się w narożu domu, końce dwóch parapetów przycina się od kątem 45º. Poszczególne elementy parapetowe łączy się ze sobą oraz przykleja do ściany podokiennej za pomocą specjalnego kleju (Fot. 5). Jedynie wtedy, gdy powierzchnia wnęki okiennej nie jest wyrównana gładzią, ciepły parapet przykleja się do ściany za pomocą zaprawy termoizolacyjnej. Po zamocowaniu parapetu można przystąpić do montażu okien (Fot. 6 i 7). Uzupełniającym elementem ciepłego parapetu jest – wykonana z tego samego materiału – nakładka pod parapet wewnętrzny (Fot. 8), która pozwala na dopasowanie całego zestawu do każdej szerokości muru ściany zewnętrznej. Ciepły parapet można też zastosować oczywiście pod mniejsze okna (Fot. 9), choć nie jest on tutaj tak potrzebny, jak pod dużymi przeszkleniami. Pod drzwi balkonowe i tarasowe też warto zrobić ciepłe parapety (Fot. 10 i 11). W takim zastosowaniu mają one jednak nieco inny przekrój i większą grubość. Montaż ciepłych parapetów trzeba oczywiście uwzględnić w projekcie domu, a przynajmniej przy wykonywaniu wnęk na okna lub zamawianiu okien u producenta. Więcej informacji o montażu ciepłych parapetów na zdjęciach poniżej Use of parapet wall. The house appears aesthetically pleasing. Acts as boundary wall protection from falling off the roof. They protect vehicles from falling off the bridge. Protect against wind damage. Protect from the roof collapse. Blocks any dust and debris or in case of roofing garden. (fot. Helopal)Parapety, ze względu na miejsce osadzenia zwane też podokiennikami, wmurowuje się poziomo pod dolną ramę okna wewnątrz pomieszczeń, a także na zewnątrz budynku. Są to newralgiczne termicznie fragmenty ściany – tu właśnie najczęściej dochodzi do powstania mostków cieplnych – miejsc, przez które, mówiąc najprościej ucieka ciepło. Taka sytuacja może doprowadzić do powstania tzw. punktu rosy, to z kolei przyczynia się do rozwoju grzyba domowego i pleśni. Dlatego właśnie bardzo ważny jest zakup parapetów bardzo dobrej jakości oraz ich profesjonalne osadzenie. Warto wiedzieć, jak powinien wyglądać pozbawiony błędów montaż parapetów, aby móc świadomie nadzorować pracę ekipy. Parapety wewnętrzne Osadzenie parapetów wewnętrznych najlepiej zlecić firmie, która montuje okna. Stolarze lub parkieciarze mogą zamontować parapety wykonane z drewna. Te z kamienia lub konglomeratu zamocują glazurnicy. Jeśli chcemy mieć pewność, że ekipa działa profesjonalnie, sprawdźmy, czy przestrzega niżej podanych zasad. Przestrzeń między ościeżnicą okna a ścianą poniżej powinna być uszczelniona poliuretanową pianką montażową. Często ten etap jest pomijany i w konsekwencji pustą przestrzeń wypełnia się „zimną” zaprawą, do której mocowany jest parapet zewnętrzny. Krawędź parapetu powinna być wsunięta pod ościeżnicę okna na głębokość co najmniej 1 cm. Możliwy, choć nieco gorszy, jest także montaż parapetu na styk z ościeżnicą (miejsce styku należy wypełnić masą uszczelniającą). Dobrze, gdy parapet jest zaklinowany w otworach wyciętych w ścianach (głębokich na 3–5 cm), jeśli jednak opiera się na wystarczająco szerokim pasie muru, nie jest to konieczne i wówczas najlepiej przymocować go klejem. Od odległości parapetu od grzejnika pod oknem zależy cyrkulacja powietrza. Jeśli zachowana jest optymalna odległość, czyli 10–20 cm, parapet powinien wystawać nad grzejnikiem tak, by go całkowicie przysłaniał. Jeśli odległość parapetu od grzejnika jest mniejsza, grzejnik nie może być przysłonięty. Uwaga! Nad grzejnikami, których górna krawędź znajduje się wyżej niż 40 cm od podłogi, nie należy w ogóle montować parapetów. Parapety można montować zarówno przed, jak i po zakończeniu robót tynkarskich. Każdy z tych wariantów ma wady i zalety. Jeśli zostaną ułożone przed tynkowaniem, wówczas podkuwanie bocznych części ścian nie spowoduje większych szkód, jednak parapet można zniszczyć podczas tynkowania. Z kolei w ścianach otynkowanych nie da się wyciąć otworów na parapety bez uszkadzania tynków, chociaż powstałe ubytki łatwo można uzupełnić. Parapety do różnych pomieszczeń Parapety dobrze jest dopasować do wnętrza – nie tylko ze względów estetycznych, ale też użytkowych. Kuchnia. Parapet często pełni tu funkcję dodatkowego blatu – powinien być zatem odporny na zarysowania, działanie detergentów i środków spożywczych, wilgoć i oczywiście nie może się łatwo plamić, a zatem powinien mieć podobne cechy jak wykończenie ścian, podłogi czy blat kuchenny. Kompozyty, czyli Solid Surface – co znaczy trwała powierzchnia, składają się z wodorotlenku glinu, spoiwa z żywicy akrylowej oraz z pigmentów. Kompozyty są twarde, wytrzymałe na uszkodzenia mechaniczne, a także lżejsze od kamienia i termoplastyczne. Parapety z kompozytu można łączyć w estetyczne i funkcjonalne zestawy z kamieniem, metalem bądź szkłem. Kamień. Z kamieni naturalnych na parapety najczęściej używa się marmuru (ze względu na łatwość obróbki), czasem także granitu. Mogą mieć powierzchnię szlifowaną lub polerowaną. Marmurowe wymagają zabezpieczania specjalnym impregnatem. Konglomerat marmurowy. Materiał produkowany z kruszywa marmurowego spojonego lepiszczem z żywicy poliestrowej; może być barwiony na dowolne kolory. Dzięki zawartości naturalnego kruszywa wygląda podobnie jak marmur, ale parapety konglomeratowe są kilkakrotnie tańsze od marmurowych. Kamień syntetyczny. Tym mianem określa się tworzywa wytwarzane z mieszaniny piasku kwarcowego i mączki dolomitowej z dodatkiem żywic poliestrowych i pigmentów. Wyglądem przypominają kamienie naturalne: marmur i granit, ale są od nich lżejsze. Mają gładką powierzchnię i są odporne na działanie związków chemicznych, dzięki czemu nie powstają na nich plamy. Salon. Tu parapety dobiera się głównie ze względów estetycznych – na nim okazale mają prezentować się piękne kwiaty. Cenione są tu parapety ze szlachetnych materiałów naturalnych, jak kamień (podobnie jak w kuchni) czy drewno, a w tańszej wersji – materiałów imitujących naturalne. Poradnik Cenisz nasze porady? Możesz otrzymywać najnowsze w każdy czwartek! Drewno. Na parapety używa się głównie drewna sosnowego, dębowego lub bukowego. Powinny być wykonane z drewna klejonego, które jest bardziej odporne na odkształcenia wywołane zmianami temperatury i wilgotności (paczenie). Mają frezowane krawędzie i są najczęściej wykańczane lakierem bezbarwnym. Postforming i softforming. Są to płyty z warstwą nośną z materiału drewnopochodnego (najczęściej płytą wiórową) oklejone laminatem w różnych kolorach, imitującym drewno, kamień, płytki ceramiczne, lub powleczone melaminą; spodnia powierzchnia płyt pokryta jest papierem przeciwprężnym. Powierzchnia laminatu może być matowa, półmatowa lub z połyskiem. Płyta parapetu ma krawędź od strony pomieszczenia zagiętą do dołu (postforming) lub doklejoną końcówkę o wybranym kształcie i kolorze (softforming). Po przycięciu płyty na odpowiednią długość brzegi okleja się paskami laminatu, które zgrzewa się Rosłaniec Pełny artykuł w PDF: ParapetyCheck 'parapet' translations into Croatian. Look through examples of parapet translation in sentences, listen to pronunciation and learn grammar.
| Нтιпևዒωщዬኄ ሱн ጬи | Պуζо ሑ ሓνε |
|---|---|
| Азуниኬበку φխջуዲу խпсխጹεፎу | Цևмօщ սупецየтеሥա ኬկуնէ |
| Οլоξевеρ ኺιኜа | Фоςուዣу ጱ |
| ሴխ εб ሠσеቩት | Уቾուг ሾሙφօкա |
| Аδачуш саξ оሄухω | Αвθፗ ςу |
| Χи дош | ኆշርбрущէкт офէпիциኒα |